Εσύ, που σήμερα έβγαλες αυτό το ντουλάπι και βρήκες αυτό το άψυχο χαρτί,
θέλω να σου πω κάτι:
Αυτό το ντουλάπι — όπως και το γραφείο — το έφτιαξα με τα χέρια μου και το τοποθέτησα εδώ στα τέλη Μαΐου του 2025.
Ήμουν τότε 73 ετών. Δεν ήμουν επαγγελματίας ξυλουργός — αλλά το έφτιαξα με αγάπη,
για έναν καλό φίλο και συγγενή, τον Ηλία Μακρυνόρη, 82 ετών τότε, εξάδελφο της συζύγου μου, της Παναγιώτας.
Ξέρεις... τέτοιες κατασκευές μένουν για πολλά χρόνια.
Αλλά τώρα, λογικά, αφού το ντουλάπι αφαιρέθηκε, εγώ και οι άνθρωποι που ανέφερα, πιθανόν να μην υπάρχουμε πια.
Αυτό όμως δεν έχει σημασία.
Αυτό το χαρτί — κι εσύ που το διαβάζεις — είναι ένας μικρός τρόπος για να συνεχίσω να υπάρχω.
Φίλε μου, άγνωστε, συγγενή του μέλλοντος ή περαστικέ,
αν θέλεις να με γνωρίσεις λίγο περισσότερο, μπορείς να επισκεφτείς το blog μου:
Δεν το έγραψα αυτό για να δείξω κάτι. Απλώς θέλω να σου ψιθυρίσω κάτι:
Η ζωή είναι δώρο που η φύση μάς χάρισε απλόχερα.
Συχνά το ξεχνάμε και το θεωρούμε δεδομένο.
Αν διαβάζεις αυτές τις γραμμές, σημαίνει πως είσαι ζωντανός — και αυτό, πίστεψέ με, είναι πολύτιμο.
Σου στέλνω έναν χαιρετισμό από το παρελθόν, μέσα από την ομίχλη του χρόνου.
Ίσως δεν υπάρχουμε πια — αλλά όσο εσύ διαβάζεις αυτές τις λέξεις, υπάρχουμε στη φαντασία σου.
Κι αυτό, πίστεψέ με, είναι αρκετό..
Το όνομά μου ήταν Παύλος Καζινιεράκης.
You, who today removed this cabinet and found this lifeless piece of paper,
I want to tell you something:
This cabinet — just like the desk — I built it with my own hands and placed it here at the end of May 2025.
I was 73 years old at the time. I wasn’t a professional carpenter — but I made it with love,
for a good friend and relative, Ilias Makrynoris, who was 82 back then, cousin of my wife, Panagiota.
You know, such constructions often stay in place for many years.
But now, after all this time, it seems this one is being removed — and most likely, I and the people I mentioned are no longer here.
But that doesn’t really matter.
This lifeless piece of paper — and you, who found it — are my way of continuing on.
My friend, stranger, future relative, or passing soul,
if you'd like to get to know me a little more, you can visit my blog:
I didn’t write this out of ego, but to whisper something to you:
Life is a gift that nature gave us generously.
Yet we often forget this, and take it for granted.
If you're reading these lines, it means you're alive — and that, believe me, is something truly precious.
I’m sending you a greeting from the past, through the mist of time.
Maybe I and the people I mentioned no longer exist —
but as long as you're reading this paper, we exist in your imagination.
And that, believe me, is enough.
My name was Pavlos Kazinierakis.
